ΡΕΝΑ ΔΙΑΚΙΔΗ - ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΤΗς ΡΟΔΟΥ - ΤΕΤΑΡΤΗ 21 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010
Σ’ αυτή τη χώρα που ζούμε, ό,τι δεν μπορεί να ελεγχθεί, δαιμονοποιείται. Το διαδίκτυο είναι ένα από αυτά. Αχανές, ανεξέλεγκτο, δίνει βήμα και στον τελευταίο πολίτη που μπορεί στοιχειωδώς να χρησιμοποιήσει τα πλήκτρα ενός Η/Υ. Και το κυριότερο; Γίνεται μέσο αυτοοργάνωσης και παρέμβασης πολιτών, πλήρως αποκομμένων μέχρι πρότινος από τα κέντρα λήψεως αποφάσεων. Όπως συνηθίζει να λέει ο Κώστας Τσολακίδης , επίκουρος Καθηγητής Πληροφορικής Πανεπιστημίου Αιγαίου, υπερασπιζόμενος το διαδίκτυο «με ένα μαχαίρι κόβεις ψωμί, αλλά μπορείς να κάνεις και έγκλημα, εξαρτάται από το χρήστη αν είναι ένα χρήσιμο εργαλείο ή ένα φονικό όπλο». Εργαλείο ή όπλο, το βέβαιο είναι ότι πρόκειται για κάτι ενοχλητικό για την καθεστηκυία τάξη. Όταν άρχισε να γίνεται και επικίνδυνο για το σύστημα, ξεκίνησε το κυνήγι μαγισσών (όχι, η μεθοδολογία και οι αντιλήψεις σήμερα δεν διαφέρουν πολύ από το Μεσαίωνα). Άρχισε η προσπάθεια ελέγχου και φίμωσης, με το άλλοθι της λειτουργίας των ανώνυμων bloggers που κατέκλυσαν το διαδίκτυο με blogs υβριστικού περιεχομένου, θίγοντας πρόσωπα και υπολήψεις. Κι αυτό πράγματι συμβαίνει, ωστόσο κανένας δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι φαινόμενα του είδους δεν προϋπήρχαν της ανακάλυψης του internet και των προσωπικών ιστολογίων.
Η συζήτηση άναψε και πάλι, με αφορμή τη δολοφονία του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια, του ανθρώπου πίσω από το δημοφιλέστατο αλλά και αμφιλεγόμενο blog «troktiko». Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που υποβάθμισαν το γεγονός της δολοφονίας ενός μάχιμου δημοσιογράφου, ακριβώς επειδή πρόκειται για τον εμπνευστή αυτού του «άθλιου» και «βρωμερού» διαδικτυακού μορφώματος.
Ας βάλουμε όμως το θέμα στην πραγματική του διάσταση, χωρίς παρωπίδες. Η ύπαρξη των blogs στο διαδίκτυο, πολύ δε περισσότερο των ανώνυμων, είναι σταγόνες στον ωκεανό της ανωνυμίας πάνω στην οποία έχει δομηθεί ο κυβερνοχώρος. Αυτή είναι εν πολλοίς και η γοητεία του. Η ανωνυμία απελευθερώνει. Πόσο όμως επικίνδυνη μπορεί να γίνει;
